شیرین سخن

موجیم و وصل ما  از خود بریدن است 

ساحل بهانه ای است  رفتن رسیدن است 

تا شعله در سریم  پروانه اخگریم 

شمعیم و اشک ما در خود چکیدن است 

ما مرغ بی پریم  از فوج دیگریم 

پرواز بال ما  در خون تپیدن است 

پر می کشیم و بال بر پرده ی خیال 

اعجاز ذوق ما در پر کشیدن است

ما هیچ نیستیم جز سایه ای ز خویش

آیین آینه خود را ندیدن است 

گفتی مرا بخوان  خواندیم و خامشی

پاسخ همین تو را تنها شنیدن است 

بی درد و بی غم است چیدن رسیده را 

خامیم و درد ما از کال چیدن است