شیرین سخن

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم

و اندر این کار دل خویش به دریا فکنم 

از دل تنگ گنهکار برآرم آهی

کآتش اندر گنه آدم و حوا فکنم 

مایه خوشدلی آن جاست که دلدار آن جاست

می‌کنم جهد که خود را مگر آن جا فکنم 

بگشا بند قبا ای مه خورشید کلاه

تا چو زلفت سر سودا زده  در پا فکنم 

خورده‌ام تیر فلک باده بده تا سرمست

عقده در بند کمر ترکش جوزا فکنم 

جرعه جام بر این تخت روان افشانم

غلغل چنگ در این گنبد مینا فکنم 

حافظا تکیه بر ایام چو سهو است و خطا

من چرا عشرت امروز به فردا فکنم