شیرین سخن

پابلو نرودا زاده ی ۱۲ ژوئیه ۱۹۰۴ – درگذشته ی ۲۳ سپتامبر ۱۹۷۳

دیپلمات، سناتور و شاعر نوگرای شیلیایی

و برنده جایزه ادبیات نوبل بود

وی نام مستعار خود را از یان نرودا شاعر اهل چک انتخاب کرده بود

نام اصلی او نفتالی ریکاردو الیسر ریه‌س باسوآلتو بود

 بعدها پابلو نرودا نام رسمی او شد

او در شهر پارال در ۴۰۰ کیلومتری جنوب سانتیاگو بدنیا آمد

پدرش کارمند راه‌آهن و مادرش معلم بود

هنگامی که دوماهه بود مادرش درگذشت و او همراه پدرش

در شهر تموکو ساکن شدند

نرودا از کودکی به نوشتن مشتاق بود و بر خلاف میل پدرش

با تشویق اطرافیان روبرو می‌شد

یکی از مشوقان او گابریلا میسترال بود که خود بعدها

برنده جایزه نوبل ادبیات شد

نخستین مقاله نرودا وقتی که شانزده سال داشت در یک

روزنامه محلی چاپ شد

با رفتن به دانشگاه شیلی در سانتیاگو و انتشار مجموعه‌ شعرش هایش

شهرت او بیشتر شد و با شاعران و نویسندگان دیگر آشنا شد

مدتی به عنوان کارمند دولت شیلی به برمه و اندونزی رفت

و به مشاغل دیگر نیز پرداخت

بعد مأمور به کنسولگری شیلی در بارسلون و بعد

کنسول شیلی در مادرید شد

در همین دوره جنگ داخلی اسپانیا درگرفت

نرودا در جریان این جنگ بسیار به سیاست پرداخت

و هوادار کمونیسم شد

 در همین دوره با فدریکو گارسیا لورکا دوست شد

پس از آن نرودا کنسول شیلی در پاریس شد و به انتقال پناهندگان

جنگ اسپانیا به فرانسه کمک کرد

بعد از پاریس به مکزیکو رفت

در آنجا با پناه دادن به نقاش مکزیکی داوید آلفارو سیکه‌ ایروس

که مظنون به شرکت در قتل تروتسکی بود

 در معرض انتقاد قرار گرفت

در ۱۹۴۳ به شیلی بازگشت و پس از آن سفری به پرو کرد

 و بازدید از خرابه‌های ماچوپیچو بر او اثر کرد و شعری

در این باره سرود

در ۱۹۴۵ به عنوان سناتوری کمونیست در سنای شیلی مشغول شد

و چهار ماه بعد رسماً عضو حزب کمونیست شیلی شد

در ۱۹۴۶ پس از شروع سرکوبی مبارزات کارگری

و حزب کمونیست او سخنرانی تندی بر ضد حکومت کرد

و پس از آن مدتی مخفی زندگی کرد

در سال ۱۹۴۹ با اسب از مرز به آرژانتین گریخت

یکی از دوستان او در بوئنوس‌ آیرس شاعر و نویسنده گواتمالایی

میگل آنخل آستوریاس برنده بعدی جایزه نوبل ادبیات بود

 نرودا که شباهتی به آستوریاس داشت با گذرنامه او

به پاریس سفر کرد

 پس از آن به بسیاری کشورها سفر کرد و مدتی نیز

در مکزیک بسر برد

در همین دوره شعر بلند آواز مردمان را سرود

در دهه ۱۹۵۰ به شیلی بازگشت

در دهه ۱۹۶۰ به انتقاد شدید از سیاست‌های آمریکا

و جنگ ویتنام پرداخت

در ۱۹۶۶ در کنفرانس انجمن بین‌المللی قلم

در نیویورک شرکت کرد

دولت آمریکا به دلیل کمونیست بودن از دادن روادید

به او خودداری می‌کرد

 ولی با کوشش نویسندگان آمریکایی به ویژه آرتور میلر

 در آخر به او ویزا دادند

در ۱۹۷۰ نام او به عنوان نامزد ریاست جمهوری مطرح بود

اما او از سالوادور آلنده حمایت کرد

در ۱۹۷۱ برنده جایزه نوبل ادبیات شد

در گواهی رسمی مرگ او در سال ۱۹۷۳ سرطان پروستات

علت مرگ ذکر شده‌ است

 مرگ او چند روز پس از کودتای ژنرال پینوشه

و کشته شدن آلنده رخ داد

در آوریل سال ۲۰۱۳ نرودا نبش قبر شد تا روشن شود

که آیا آن طور که مانوئل آرایا راننده وی و برخی دیگر

احتمال می‌دهند مسموم شده‌ است یا خیر

در آزمایش‌های انجام گرفته ردی از سم در جنازه او پیدا نشد

آقای آرایا می‌گوید پابلو نرودا که در آن زمان ۶۹ ساله بود

از بیمارستانی در سانتیاگو به او تلفن کرد و گفت

که پس از تزریقی به معده‌اش حالت تهوع دارد

 عده‌ای معتقدند که پابلو نرودا مسموم شده و به قتل رسیده

زیرا او حامی سرسخت رئیس‌ جمهوری سرنگون شده

سالوادور آلنده بود

 و می‌توانست به رهبر مخالفان دیکتاتوری پینوشه بدل شود

مقامات می‌گویند آزمایش‌های جدید بر باقی‌مانده پیکر نرودا

در پی یافتن عناصر و مواد سنگین یا غیر ارگانیکی است

که ممکن است به صورت مستقیم یا غیر مستقیم باعث مرگ او شده باشد

تمام اصل‌های حقوق بشر را خواندم

و جای یک اصل را خالی یافتم

و اصل دیگری را به آن افزودم

عزیز من

اصل سی و یکم :

هرانسانی حق دارد هر کسی را که می خواهد

دوست داشته باشد