شیرین سخن

ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلح بن عبدالله بن مشرّف

متخلص به سعدی   606– ۶۹۰ هجری قمری

شاعر و نویسنده ی پارسی‌گوی ایرانی است

اهل ادب به او لقب استاد سخن، پادشاه سخن، شیخ اجلّ

 و حتی به‌طور مطلق استاد داده‌ اند

 او در نظامیه بغداد  که مهمترین مرکز علم و دانش جهان اسلام

در آن زمان به حساب می‌آمد تحصیل و پس از آن به‌ عنوان

 خطیب به مناطق مختلفی از جمله شام و حجاز سفر کرد

سعدی سپس به زادگاه خود شیراز برگشت و تا پایان عمر

در آنجا اقامت گزید

عمده ی عمر او مصادف با حکومت اتابکان فارس در شیراز

و همزمان با حمله مغول به ایران و سقوط بسیاری از

حکومت‌های وقت نظیر خوارزمشاهیان وعباسیان بود

وی تأثیر انکارناپذیری بر زبان فارسی داشته ‌است ‌

بطوری‌ که شباهت قابل توجهی

 بین فارسی امروزی و زبان سعدی وجود دارد

بسیاری از ضرب‌ المثل‌های رایج در زبان فارسی

از آثار وی اقتباس شده‌ است

او بر خلاف بسیاری از نویسندگان معاصر یا پیش از خود

ساده‌ نویسی و ایجاز را در پیش گرفت

و توانست حتی در زمان حیاتش شهرت زیادی به دست آورد

آثار سعدی اصطلاحاً سهل ممتنع است و در آن‌ها

نکته‌ سنجی و طنز آشکار یا پنهان ملاحظه می‌شود

آثار وی در کتاب  کلیات سعدی، شامل  گلستان به نثر

 کتاب بوستان در قالب مثنوی و نیز 

غزلیات گردآوری شده‌ است

او همچنین  آثاری در سایر قالب‌های ادبی نظی

 قصیده، قطعه، ترجیع ‌بند و تک ‌بیت

 به زبان  فارسی وعربی نیز دارد

غزلیات سعدی اغلب عاشقانه و توصیف‌ کننده ی 

عشق زمینی است هرچند که وی

 غزلیات پندآموز و عارفانه نیز سروده ‌است

گلستان و بوستان به‌عنوان کتاب‌های اخلاقی شناخته می‌شوند

که علاوه بر فارسی ‌زبانان بر اندیشمندان غربی

از جمله ولتر و گوته نیز تأثیرگذار بوده‌ اند

سعدی در زمان حیات شهرت فراوانی داشت

آثار او در هندوستان، آسیای صغیر و آسیای میانه 

به زبان فارسی یا به صورت ترجمه در دسترس

مخاطبانش قرار داشت

حافظ از جمله شاعرانی بوده که تحت تأثیر سبک سعدی

به سرودن غزل پرداخته ‌است

آرامگاه وی در شیراز واقع شده‌ است

که به سعدیه معروف است

سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز

مرده آنست که نامش به نکویی نبرند