شیرین سخن

شك هايت را باور نكن 

و هيچ گاه

به باورهايت شك نكن 

در قنوتم ز خدا عقل طلب می‌کردم

عشق اما خبراز گوشه محراب گرفت

کی به انداختن سنگ پیاپی در آب

ماه را می‌شود از حافظه آب گرفت

دلتنگی هم گاه

اندازه ی یک حبّه قند است

حتی شبیه حبّه قندهای رنگارنگ 

که گول مان بزند

با هر چه عشق نام  تو را

می توان نوشت

با هر چه رود راه  تو را

می توان سرود

بیم از حصار نیست  که هر

قفل کهنه را

با دست های روشن  تو 

می توان گشود

دل همين است ديگر 

می نشيند برای خودش رؤيا می بافد 

آرزوهای بی جا می کند 

می دانی 

باز هم آسمان و ریسمان بافته ام

تو ز عشق خود نپرسی که چه خوب و دلربایی

دو جهان به هم برآید چو جمال خود نمایی

تو شراب و ما سبویی تو چو آب و ما چو جویی

نه مکان تو را نه سویی و همه به سوی مایی

به تو دل چگونه پوید نظرم چگونه جوید

که سخن چگونه پرسد ز دهان که تو کجایی

تو به گوش دل چه گفتی که به خنده‌اش شکفتی

به دهان نی چه دادی که گرفت قندخایی

(Read more)

بین هزاران دیروز و میلیون ها فردا

فقط یک امروز وجود دارد 

امروز را از دست نده